PKB (produkt krajowy brutto) – miernik efektów działalności gospodarczej i wielkości gospodarki. Opisuje on wartość tzw. towarów i usług finalnych wytworzonych w jednostce czasu w danej gospodarce (chociaż możliwe jest także wyliczenie – w zależności od potrzeb – PKB dla grupy krajów, unii walutowej, jak np. strefa euro, całego kontynentu, itd.).
Do PKB zalicza się zatem produkcję zagranicznych fabryk zlokalizowanych w kraju, natomiast miara ta nie obejmuje wartości produkcji krajowych firm operujących za granicą.
Istnieją trzy metody obliczania PKB. Pierwsza, zwana wydatkową, polega na zsumowaniu łącznych wydatków na zakup wytworzonych w Polsce dóbr finalnych. Druga, tzw. dochodowa, polega na dodaniu do siebie dochodów właścicieli wszystkich czynników produkcji, tj. pracujących, przedsiębiorców i właścicieli ziemi. Z kolei trzecia metoda, nazywana produkcyjną, zakłada zsumowanie tzw. wartości dodanej wytworzonej przez wszystkie przedsiębiorstwa na terenie kraju. Wartość dodaną można obliczyć jako różnicę ceny produkowanego dobra i wartości dóbr i usług, które zużyto w procesie produkcji. Wszystkie trzy wymienione metody są równoważne i dają jednakowe wyniki.
Część ekonomistów krytykuje stosowanie PKB jako główną miarę efektywności pracy społeczeństwa lub wielkości gospodarki. Wskazuje się, że PKB nie uwzględnia kosztów społecznych i środowiskowych wytworzenia produkcji, wielkości zgromadzonego majątku, a także wpływu katastrof naturalnych i wojen na stan gospodarki. Miernik ten pomija też kwestię dystrybucji dochodów z produkcji w społeczeństwie. Jeszcze inną wadą tego miernika jest to, że nie uwzględnia on pracy nierejestrowanej lub nieodpłatnej, np. wolontariatu lub wykonywanej w ramach gospodarstwa domowego.