Polityka fiskalna (budżetowa) - część polityki gospodarczej kraju, która wykorzystując narzędzia związane z dochodami i wydatkami budżetowymi, pozwala osiągnąć założone cele gospodarcze.
Głównym celem polityki fiskalnej jest zaspokojenie popytu państwa na pieniądz (cel fiskalny), ale może być ona prowadzona również dla np. promowania wzrostu gospodarczego, ograniczenia cykliczności procesów gospodarczych, walki z bezrobociem lub ograniczenie nadmiernego zróżnicowania dochodów.
Do narzędzi wykorzystywanych w ramach polityki fiskalnej można zaliczyć podatki i inne daniny publiczne, wydatki sektora finansów publicznych, gwarancje i poręczenia kredytowe, deficyt sektora finansów publicznych oraz zarządzanie długiem publicznym.
Wyróżnia się dwa rodzaje polityki fiskalnej. Polityka ekspansywna charakteryzuje się zwiększaniem poziomu wydatków lub zmniejszaniem podatków. W ramach polityki restrykcyjnej rząd z kolei ogranicza wydatki lub podnosi podatki. Warto jednak pamiętać, że aby poprawnie ocenić charakter prowadzonej polityki fiskalnej należy skalę wydatków państwowych porównać z budżetem potencjalnym, czyli takim, który istniałby w warunkach pełnego wykorzystania możliwości produkcyjnych gospodarki. Może się bowiem okazać, że budżet, który sprawia wrażenie ekspansywnego, jest w długim okresie zrównoważony, gdy za wrażenie ekspansywności odpowiada cykl koniunkturalny.
Zwolennicy prowadzenia aktywnej polityki fiskalnej to zazwyczaj intelektualni potomkowie J. M. Keynesa, którzy zwracają uwagę, że wzrost wydatków zwiększa popyt i rozgrzewa gospodarkę. Z kolei zwolennicy szkół klasycznych i monetarystycznych kładą nacisk na fakt, że w długim okresie bardziej ekspansywna polityka fiskalna może prowadzić do wzrostu inflacji, a tym samym jest ich zdaniem niepożądana.